Jachthondenkennel
Út de grutte Warnser
De geschiedenis van de Epagneul de Saint Usuge.
Hoe is de naam Epagneul de St-Usuge ontstaan? In een wedstrijd van Staande Honden, won een epagneul de 1e prijs , en toen de keurmeester aan de eigenaar vroeg wat voor ras deze epagneul was, kreeg hij te horen dat het een epagneul uit de regio was, uit het dorp Saint-Usuge. En zo ontstond de Epagneul deSaint-Usuge.
Volgens Dr Guillemin, een keurmeester bij de hondenshow in Louhans in 1936, waar 9 honden werden gepresenteerd, is het een oud ras van epagneuls die geheel behouden is gebleven in de oude franse provincie Bresse in noord- Bourgondië.Dit gebied staat bekend om haar goede jachtmogelijkheden voor houtsnip, kwartel, parelhoender en fazant.
De Epagneul de Saint-Usuge was op een gegeven moment bijna verdwenen.Vlak voor de Tweede Wereldoorlog waren er nog maar een paar exemplaren over. En het was op dat moment, rond het midden van de vorige eeuw, dat een ongewone geschiedenis begon. In 1939, werd de jonge priester Robert Billard benoemd tot pastor van de kleine gemeenschap Revermont Savigny,(departement Saôbe-et-Loire in de regio Bresse in noord Bourgondië ).
Bij zijn terugkeer in 1945, met de hond nog altijd in het achterhoofd, vraagt hij de Societé Central Canine ( franse raad van beheer) hoe hij in het bezit kan komen van een Epagneul de St-Usuge. Hij hoort dan dat het ras zo goed als verdwenen is en dat de laatste verschijning was op een hondenshow in 1936. Onverschrokken begint hij zijn zoektocht van boerderij naar boerderij en zijn doorzettingsvermogen werd beloond in 1946 toen hij in het kleine dorpje Fay, een teef vond met voldoende raseigenschappen en die overeenkwam met de standaard van die tijd.
Hij was een gepassioneerd liefhebber van de jacht op houtsnippen, en hij had gehoord over deze kleine epagneul en zijn uitzonderlijke jachtkwaliteiten. Dus besloot hij om te zoeken naar zo´n epagneul, maar helaas brak de oorlog uit en onze jonge priester werd gevangen genomen en ging in ballingschap.
Hij besloot om zijn gouden horloge te verkopen aan zijn broer, zodat het in de familie bleef, zodat hij de teef kon kopen. Hij noemde zijn hondje Poupette en begon haar mee op jacht te nemen . Door het werken met Poupette raakt hij meer en meer overtuigd van de kwaliteiten van het ras , en gaat hij op zoek naar een reu maar dat ging niet zonder problemen.In 1950 vindt hij in het plaatsje Louhans het reutje Dick, nakomeling van een hond welke op de hondenshow in 1936 de 1e prijs won.
Al gauw komt het eerste nest en om het ras sterk en succesvol terug te brengen,en omdat er te weinig Epagneuls de st-Usuge zijn, besluit hij tot vernieuwing van het bloed. De rasstandaard van de Kleine Munsterlander is bijna identiek met die van de Epagneul de St.Usuge en daarom besluit hij in 1962 de Kleine Munsterlander Bianca von der Rumerburg te gebruiken.
Ruim 33 jaar is de Abdij van Savigny-en-Revermont het toneel van de wederopstanding van een verloren ras. Billard legt daarbij elke geboorte nauwkeurig vast. Het ras werd gered.
Op 6 April 1980 geeft hij zijn werk ,dat hij gedaan had voor decennia,over aan zijn goede vriend Serge Bey, de plaatselijke districtschef bij de NFB, ook een jager en hondenliefhebber.Met de belofte om zijn werk voort te zetten. Vervolgens wordt de Franse “Club de l’Epagneul de Saint Usuge “ opgericht waarvan één van de doelstellingen is de officiële erkenning van het ras te verwerkelijken.
Maar het duurt nog zeker 13 jaar voordat die doelstelling bereikt is. Inmiddels zijn er vele Epagneuls de St.Usuge verspreid door heel Frankrijk, maar ook in een aantal andere landen waaronder Duitsland ,Canada,USA, Zwitserland en Oostenrijk. Toch blijft de Epagneul de Saint-Usuge een zeldzame verschijning: in Nederland lopen naar verluidt tussen de 30 en 40 exemplaren rond.
Bron: De Franse rasvereniging: Club de l'épagneul de Saint-Usuge.